2. En éérevole Rouëff
„Houh – houh – houh !“ i langzogne Teuhn schréit p'Fraw Profàsser. Si lyt ouf em Chouchibode–n ound hàmeret mit Hànd ound Fuësse. De Hèr Profàsser chounnt z'ràne, chnuunlet nàb si ane, wott si stràichle, aber sy schlaat degàge–n ound statt „houh“ schréit si jétz: „nài – nài !“ Scho staat aw 's Freuïlàin Ivonne von Paryll denàbe–t ound frèuhget: „Haben Sie Schmerzen ? Kann ich helfen ? Was brauchen Sie ?“ èrntet aber nou Schlèèg, ound p'Fraw Profàsser schréit jétz: "Fourt – fourt – geund Si !“ ound nach eme Wyli, rouïger: „Leund mi–ch elài, geund fourt, ali fourt !“
„Choumm Vonnaa*)“, lyslig sàit's de Hèr Profàsser ound nimmt dië schlanki joungi Fraw vo sportlicher Statour am Arm, „mer geund glawb am béschte zour Chouchi ouhs.“ Aw g'Cheuchi komplimàntiërt er mit ouse zoum si frèuhge, was loos séig. „Ych wàiss aw neud, si chiflet scho dië ganz Zyt, ound jétz isch en Hafe neud déét gstande, wo si en ggsouëcht hàt.“ „Aber Bèrta“ insischtiërt de Hèr Profàsser, „i dèm Zouëstand ha si na nië gséé, es mouës doch euppis passiërt sy ?“ „Daa muënd neud Sy mych frèuhge. Ubrigens erwaarted Sy ja Géscht, ound jétz han i ggnouëg z'touë, dass 's Àsse wirt.“ Sàit's, broummlet euppis vo Gstoudiërte mit Balche–n im Awg ound gaat an Hèrd. P'Fraw Profàsser lyt ounderdésse rouïg am Bode–n ound schlouchzget nou na vor si hy.
Tounkel ischs i dère Chouchi, aw uber de Mittaag. Zwaar ischs Chouchifàischter grooss, aber dië grawi Brandmouhr vo dèm ubermàchtige Naachber–Bow téckt daas Fàischter ap, aw wànn kà Woulche–n ouhfziënd, ound sibe Jaar nach de Wèèrigsréform, wo–n àntli mit dère gschpàngschtische Huperinflazjon Schlouss macht, ound round es halbs Jaar nach em schwaarze Frytig, wo–n aw na 's létschte Gspaarte vernichtet, wirt i dère Familje mit feuïf Chind ghouhset, ound das de Familjevatter Honoraarprofàsser ound Ééretokter isch, macht sys mager Dozàntegghalt aw neud goldig, so das me–n éérscht Liëcht macht, wànn 's schiër ynachtet. Em Chouchitisch gséét me–n aa, das mit Volldampf gschaffet wirt. Nàbe zour Hélfti ggruschtetem Ggmuës staat dèè gsouëchté Hafe, halb verschmiërt, ound denàbe–n es Glaas mit Spouhre vo Lippestift, halb voll mit ere tounkle Flussigkàit. Am Hèrd ruërt g'Cheuchi in ere Pfane, wo drouhs ouse de Tampf i ticke Woulche–n ouhfstygt, wië wànn 's neud scho truëb ggnouëg wèèr.
Erwaartet wèrded zwéé Théologyprofàssoore mit ire Daame. Si cheumed ous de béruëmte Stadt Poppelsdorf mit ere–n Ounivèrsitèèt, gàge dië euïsem Profàsser Kourt Chrafft syni Alma mater vo Ten Hompel wànn neud provinziéll isch, soo doch tuutli tuuffer im Rang staat. Dië zwéé Profàssoore sind bégàischteret vom Kourt Chrafft syne théoloogische Poublikazjoone, si wànd en gune fur iri Fakoultèèt ound ounderstutzed syni Kandidatour, ubrigens aw als Boundesggnoss gàg aapasserischi Koléége, gàg Tuutschnazjonaaali Oumtryb. Jétz cheumed s', will si de Gaschtgèber wétted mit gouëtem Ggwusse–n ous àigenem Awgeschy als Évangéélische Théoloog ound chrischtliche Màntsch cheune fur dèè Poschte–n empféle. Zwaar cheund s' nanig dië Fyschteri, wo–n im Choo isch, in irem vernichtende–n Ounhàil, in irer erdruckende Schand verouhsgséé, doch hànd em Profàsser Chrafft syni Warnige dië ouhfràchte Gottesmane uberzuugt, das euppis muës gschéé.
Aw wànn daas vilicht méé e Formsach isch, so isch de Kandidaat doch drouf aaggwise, das syni Familje bi déne Hère–n e gouëti Fale macht. Droum wèèrs em schuuli pynli, wànn er ouhsggràchnet jétz syni Aatrowt muësst i me hustéérische–n Aafall prèsàntiëre. Er béspricht sych mit syner Sékrétèèrin, ere–n éémaalige Chrankeschweuschter, ound dië findt, sy sàlber, wànn si jétz wétt ygryffe, sy sàlber cheunnt nou na méé verdèrbe. Aber si héig synerzyt ggléért, das màngmaal e tuëchtigi Oorfyg so–n en Aafall cheuni coupiëre. Daas wuur si aber nou–r im usserschte Nootfall empféle, 's cheunnt ébe fur spèuhter t'Sitouazjon verschlàchtere. Aber en chlyne Schock wèèr évàntouéll glych hàilsam. Mit schwèèrem Hèrz gaat de Kourt zrougg i g'Chouchi zou syner Lydia. Er chnuunlet nàb si ane, ound wo si neud deglyche touët, sàit er in èrnschtem Toon mit fuursorglicher Myne: „Dou wéttsch doch sicher neud, das t'Vonnaa dych wuur vertràtte bi déne Hère Profàssoore.“ Daa schynt aber de Schouss ééner hine–n ouse z'gaa. Wider faat t'Lydia mit stàmpfele–n aa. De Kourt verschrickt ound psinnt sich ouf syni àigetli Bérouëffig ound halblouht bàttet er es Vatterounser ound bàttet wyter ound gséét, wië syni Fraw naa–dis–naa rouïger wirt.
Allwààg gspuurt si, wië dèè Maa, ire Maa, wo jétz daa nàb ire–n am Bode chnuunlet ound bàttet ound sych mit chrischtlicher Nèuhchschteliëbi so fuursorgli–ch oum si kumeret, wië dèè Maa ire t'Stachle vo–n ere Dornechroon neud wott ound doch touët ouf 's Hèrz troucke, ound mit jédem liëbe Wort, als wèèr 's e Gàisle irer Séél brànigi Striëme schlaat. Ound sy wott si degàge wéére, wott em iri Wouët is Gsicht speuïze, ound cha 's neud, ound isch hulffloos gàg' ihnn, gàge dèè grooss ound gschyd Maa wo–n in alem so koràkt isch, wo–n in alem so séér ràcht hàt, gàge dèè aagsèè ound sàlbschtloos Aarbàiterpfaarer, gàge dèè héldehaft Kàmpfer wider dië widerwèrtige, beuhse politische–n Oumtryb, hulffloos gàge dèè Maa, wo–n emaal sy gèèrn ghaa hàt, dèè Kourt, wo vo–n ire mit sturmische–n Oumaarmige feuïf Chind ggforderet ound ire ggschànkt hàt. Ound si schàmt si–ch uber iri Wouët ound si isch wuëtig uber ires Schàme ound si hasst ires hulffloos teuïbele ound das si bàides mouës, dèè Ma gèèrn haa ound hasse, ound si schàmt sych, sy mit irer chrischtliche Erziëig, wo dië Yvonne von Paryll hasst ound glych na béwounderet. Ound daa klingt em Kourt sys Wort naa: „Dou wéttsch doch sicher neud, dass t'Vonnaa dych wuur vertràtte bi déne Hère Profàssoore ?“ „Nài !“ tànkt si, „Nài ! daas neuhd, daas ouf kàn Fall !“ ound si verwacht ous irem Zouëstand, staat ouhf ound sàit irem Maa: „Ych louëg, das ales klappt ound ych empfange dyni Géscht.“
Zéérscht aber gaat si go louëge was g'Chind mached. Ounderwàggs chounnt ere dië Vonnaa entgàge: "Ich war eben bei den Kindern, es ist alles i.O." T'Lydia gspuurt, wië si–ch ire Kèurper verstyfft, trotzdèm trouckt si es "Tanke" zwusche de Zààne–n ouse. Taatsàchli findt si de gouët jèuhrig Peuïli zfride–n i sym Chinderbéttli, wië–n er e Rassle schuttlet, ound 's sàchsjèuhrig Rouhtli zàiget em druujèuhrige–n Aneli wië me sys Bààbi hébet zoum scheuppele, de 10–jèuhrig Hans ràchnet syni Schouëlouhfgabe–n ound de Maartyn, wo nuuni worde–n isch, léért es Vèrsli ousswàndig. All feuïf sind braav, si schyned z'wusse, das si jétz de Mame neud na Èrger séled anemache, ound dië nimmt si na Zyt zoum de Bouëbe t'Ouhfgabe naalouëge–n ound ablose, git em Peuïli sys Bréili ound schwàtzt na chli mit de Màiteli. Dànn pràssiërts aber scho gly zoum sych go oumzië. Wo 's a de Houhsture luutet, empfangt p'Fraw Profàsser dië viër Pèrsoone. Si isch tip–top zwààggmacht ound laat sych nuut aamèrke, aw neud wàret si als Gaschtgéberi mit de bééde Daame Konvèrsazjon macht – euppis anders gèèb ere de Stolz neud zouë. Àifach ischs zwaar neuhd, wànn dië heufliche Daame schwèrmed ound t'Lydia bényded oum ire béruëmté Éhémaa. Dië bééde Hère hàt t'Lydia in obere Stock komplimàntiërt, in Amtsbérych, wo–n em Kourt syni Sékrétèèrin g'Géscht es zwàits Maal empfangt: „Man nennt mich Vonnaa“. De Kourt stéllt si namaal voor: „Freulein von Paryll, myni Sékrétèèrin, aber àigetli myni ràcht Hand ound mys théoloogisch Ggwusse. Wèr mych kànnt, kànnt sy als myni Vonnaa. Ych hoffe, daas wirt i Poppelsdoorff neud anderscht sy, sofèrn me mych déét wott.“
Dië Poppelsdoorffer Délégiërte tànked ubrigens neud draa, de Kourt Chrafft ound syni Familje ounder t'Loupe z'nèè, im Gàgetàil, fascht bitted s' en, er meug de Rouëff aanèè: „Wir brauchen Ihre mutige Stimme an unserer Universität, die noch ernsthaft den Glauben vertritt, den Glauben ohne Bindestrich, wie Sie so trefflich schreiben. Wir brauchen Ihre Stimme gegen die kleinmütigen und selbstsüchtigen Bestrebungen unter den Deutschen evangelischen Christen,“ sàit de–r àint, ound de–r ander: Ihr letzte Aufsatz „Quousque tandem ?“ schlug ein wie eine Bombe“; ound namaal de–r éérscht: „Eben diese Sprache ist heute vonnöten.“ Fur mych“ erchlèèrt de Kourt, „fur mych isch t'Soubstanz vo de–r évangélische Chile dië Verhàissig wo si uberchoo hàt, ound de Glawbe–n a dië Verhàissig. Aber wië daas neuje Chirchliche Jaarbouëch fur 1930 ounder em Generalsuper-intendant der Kurmark, Bischof Dibelius, trioumfiërt, daas han i neud tèurffe staa laa. T'Vonnaa ergànzt ironisch: „Diese Selbstzufriedenheit: „in der allgemeinen Inflation hat die Kirche ihren Wert gesteigert“ !“ „Daa, wo dië Spraach ggrédt wirt“ wider de Kourt, „daa isch dië àigetli, gfèuhrli Verschweuhrig gàge t'Soubschtanz vo–r évangéélische Chile. Wànn si „Jéésouss Chrischtouss“ sàit, ound si cha daas touhsigmaal sàge, àinewààg gheuhrt me–n iri àigeti Satthàit ound Sicherhàit doure, nài, tèurff me nuut gheuhre, als iri àigeti Satthàit ound Sicherhàit.“ T'Vonnaa faart wyter: „Eben dies ist gemeint mit Catalina, wenn die Kirche mit all ihrem „Jesus Christus“ in den Wind redet, vorbei an der wirklichen Not der wirklichen Menschen.“ De–r éérscht vo déne Profàssoore–n ous Poppelsdoorff stimmt zouë: „Jaa, so holt sich unsere Evangelische Kirche Wasser auf ihre kleinen Mühlen, wie Sie, Herr Kollega, so trefflich schreiben. Wasser mit all ihren Mahnungen, Tröstungen, mit ihren Lehren aus der Bibel, aus den Erkenntnissen der Reformatoren.“ „Wànn uberhawpt“ frèuhget wider de Profàsser Kourt Chrafft, „wànn uberhawpt wèèr euïsi Verhàissig Jéésou Christi jé greuhsser worde ? Wànn wèèr si tuutlicher ound luuchtiger worde, als hutzetaag, als ounder wurklicher Aafàchtig vo ousse ? Gaat's i Tuutschland neud zouë wië bim Tourmbow vo Baabel ? Schlimm isch doch hut wië doo, das me sych sàlber wott en Name mache, das me syni àige–n ound niëne–n aagfochtni Àinhàit wott sichere, dour àiges wéle, dour àiges mache wott sichere, schlimm isch, das me deby de Name vom Hèrr vergisst, de–r àigetli Tourm vergisst, dèè starché Tourm, wo de Fromé Géborgehàit findt; schlimm isch i Baabel gsy, schlimm isch hut, das me–n offekoundig ous de Gnaad drousouse schrytet.“