LCG002Hinkeljouged Es gaat wyter im zwàite Tàil vom Kapitel Sibe: Hinkeljouged, im Gsprèuch am Sounntig Namittag, wo de Kourt verspricht, das er mit Lydja ound Vonnaa, aber aw mit syne Frunde bespràchi, bévor er wieder mit kritische–n Ouhssaage–n a t'Euffentlichkàit gaa wéli. Es isch na màngs bésproche worde. Das de Lydia allerhand dour de Chopf ggange–n isch i de Nacht drouhf, daas mouë–n i neud àxtra na sàge. Iri Màitli, iri zwéé Seuhn, ound natuurli de Chly, dië hànd ire soo gfale, dië hànd e soo ggfreuït réagiërt, àifach soo richtig, soo gsound; aber aw de Kourt, èr isch ere wàret dère Béspràchig nèuhcher voorchoo, als sit langem, im Kèurper hàt si en Aart es Vibriëre gspuurt, wië–n ous fruënere Zyte. Wo si im Bétt lyt ound ere dië Szééne vo hut Namittaag in Sinn chounnt, ound ire wider daas Vibriëre–n im Kèurper e so–n es aaggnèèms Ggfuul ouhsleuhst, da cheumed ire Bilder vor t'Awge, Bilder ous de Zyt im Strigel, ound si probiërt, dië Bilder féschtzhébe.
Im Aafang isch es ja aw na scheuhn gsy, soo màngs isch neuï gsy, ound das imer wider Luut verby choo sind mit Aalige–n a myn Maa, wo ja màngi Fraw, euppe–n aw en Maa, gèrn myr verzéllt hàt, wànn de Kourt neud oume gsy isch, daas isch zwaar scho aw freumd gsy, ound ganz im Aafang han i nanig so ggwusst, wië mi séll aastéle deby, aber ooni dië Abwàchslig wèèr 's mer vilicht langwylig worde. Uberhawpt sind s' ja imer dië paar glyche Frome, ander cheumed blos fur e materjéli Hulff verby, ound dië muënd s' natuurli vom Hèr Pfaarer sàlber haa. Scheuhn isch aw gsy, mit em Kourt druber prichte, èumel im Aafang. Ych han en ja béwounderet, wië–n er imer euppis gschyds dezouë hàt cheune sàge, ound ych ha doo àinewààg ggnouëg de Zyt gghaa fur 's Klaviër ound t'Orgle. Alerdings, i de Ggmàind sàlber hétt i kà Gglàgehàit gghaa fur Kammermousig, fur daas hétt i muëse nach Zofige, aber nach éérschte Versuëch isch es dànn glych drouf ouse choo, p'Frà Pfaarer muës oume sy, wànn scho neud de Hèr Pfaarer sàlber. Ound grad dèè isch halt gaar béaasproucht, scho doo, im Strigel, so ganz verbisse–n i syni Aarbet. T'Luut sind zwaar neud àxtra fromm déét, aber fur Hulff nutzed s' dèè ounerfaare Ggmàindspfaarer gèèrn ouhs. Èr hàt halt ggfounde, syni wichtigscht Ouhfgaab séig: "daa sy fur p'Màntsche–n i Noot". Èr hàt scho so euppis Sichers, Rouïgs a sych gghaa, wië–n en groossmàchtige Bààr, daas hàt mer tuuff ine wool tdaa, z'tànke, daas isch jétz myn Bààr. Schoo, aber, das màngi Familje schmaal doure mouës, glych das p'Mouëtter na gaat go boutze, psounders wànn de Maa méé i de Bàiz isch als dehàime, ound das es i màngem Houhs wuëscht zouë ound hèèr gaat, daas han i bald bis zum Verlàider z'gheuhre–n uberchoo. Natuurli tuënd mer dië Luut làid, natuurli kàn ych g'Chrischtepflicht sàlber, natuurli hilff aw ych gèrn, wànn i cha, aber schliëssli han ych daas neud ggléért, ych han en andere Prouëff, ound schliëssli hàt aw ales syni Grànze. Fur mych, aber neud fur de Kourt. Ych hétt scho gèèrn gghaa, wànn er aw mych verstande hétt, wànn èr sych ébesoo oum mych, oum syni joungi Fraw gchumeret hétt, wië oum Aarbàiter–Frawe. Jaa, ych glawbe, soo hàts aaggfange, daas isch 's éérschte Zàiche vo–n Entfreumdig gsy. Es isch zwaar im Aafang nanig so schlimm gsy. Doo isch er scho imer wider ouf mych yggange, hàt scho Verstàndtniss gghaa. Aber ych glawb, de Kourt hàt mit de Zyt sàlber Probléém uberchoo. Als Profàssooresoon sind ihmm Noot ound Aarmouët vo déne–n Aarbàiter-Familje im Strigel grad so freumd gsy wië myr, ound sicher isch èr ouf syni Aart uberroumplet worde. Ych gséé–n en na vor myr, wië–n er daahockt vor sym Entwourff fur p'Prédig, wië–n er suufzget: "Ych wàiss gaar neud, waas ych déne–n àifache Luut cha sàge. Waas hànd dië vo scheuhne Worte. Àch, myr wèrded e so gaar neud voorbéràitet a dère–n Ouni, ouf Aarbàiterprobléém scho grad gaar neuhd." Aber fur ihnn isch daas syni Ouhfgaab, er sturzt si–ch ouf soo euppis, jéé méé, déscht méé 's en forderet. Waarschynli–ch isch bi–n ihmm dehài Pflichtbéwousstsy ganz obe gstande, ych wàiss es neud, vilicht aw Éérgyz, aber chouhm Ggmuët, chouhm Zèèrtlichkàit. Zwyfel, dië hànd en pbackt. Dànn gaat er wider i de Bible go bléttere, bis in ali Nacht ië. Wië màngs Maal waart i–ch i mym Bétt, bis mi de Schlaaff uberwàltiget, ooni Gouëtnachtchouss. Dànn bin i ja schwanger worde. Imerhy. Ych freuï mi. Èèr aw, aber ganz anderscht. De Kourt nimmt scho Aatàil, chounnt scho aw cho Chindsbéwégige gspuure, sàit scho, wië–n er sych ouf Naawouchs freuji, wië daas es Geuttli's Wounder séig. Aber ych ha méé erwaartet. Èr màint's ja gouët, git si Muë. Sicher wott si de Kourt mit myr freuje. Aber ébe, èr isch ganz vo syne Prouëffs–Zwyfel pbsàsse. Myr isch daas ubertribe pflichtbéwousst. – Aa jaa, daas hàt mi ja aw so meuge:
Wàret myner Sachwangerschaft, myner éérschte Schwangerschaft, daa ràist er nach Stouttgart, daas hàisst uber Stouttgart in e Tuutschi Stadt, neud Làinenfourt aber déét oumenand neuïme, aw neud i sàbi Stadt sondern in irgend es Kaff déét i de Nèuhchi. Zou me Théoloog mit eme gspàssige Name; dèè chounnt mer jétz neud in Sinn; er hàt ja stàndig vo dèm gschwèrmt gghaa. Schynts séig dèè séér oumstritte gsy, e Zyt lang, will er bi de Sozi mitgmacht hàt. Aber grad daas imponiërt em Kourt, dèè wussi, màint er, wië Séélsorg in ere–n Aarbàiterggmàind sy muës. Jédefalls chounnt er ganz bégàischteret oume, ound gaat natuurli sàlber zou de Sozi, i p'Partéi; éérscht na zou de Zimerwàldler. Mych sàlber hàt blos meuge, das er so àifach hàt cheune gaa, fourt vo myr mit mym Chindli im Bouhch. Aber myni Familje, nametli myn Vatter isch gaar neud bégàischteret, psounders, wo syn Schwigersoo na hilft e Gwèrchschaft grunde. Sonigs lawfft halt à na uber mych: Jàà waroum; wië–n er dèè Schritt bégrundi; was ych dezuë findi; eub er a p'Familje tànki; was syn Vatter, de Profàsser Chrafft dezouë sàgi ? Sonigs hétted myni gschyder tiràkt de Kourt ggfrèuhget, mych hànd dië Oumtryb blos nèrveuhs ggmacht. – Aber so richtig faat euïsi Entfreumdig aa nach de Gébourt, wo de Hansli daa isch. Stolz isch myn Maa ouf syn Stammhalter, ound wië ! Tapfer aw; nië hétt er gchlaagt wàge–n ourouïge Nàcht. De Hansli isch doo es Schréichind gsy; ych na en àngschtlichi Mouëtter. Daa bin i scho séér elàige. P'Frawe–n ous em Strigel mit ire–n àigene Sorge cheund mi neud verstaa, fur dië isch Mouëtterschaft àifach sàlpverstàndtli, ound dië hànd aw Muëttere, Schweuschtere, Frundine ggnouëg, wo Pschàid wussed. Myni Mouëtter im Wàlschland isch halt neud oume, wànn i si brouhchti, 's glych mit myne Frundine. Am Télifoon cha me–n ébe neud glych réde, wië wà me binand sitzt ound de Zyt hàt. De Kourt uberlaat dèrigs myr; er wèèr ja veulig uberforderet vo Seuïglingsproblééme. Àinewààg so ounpraktisch, dèè gschyd Buëchermàntsch mit zwoo lingge Hànde. Doozmaal choum i mer wurkli vo–n ale–n im Stich gglaa voor. Ound 's Jaar drouhf chounnt scho de Maartyn. Mit ihmm gaat màngs scho vill bésser, ych mach mer nume wàg jédem Pypsli Sorge, schliëssli isch es ja nume 's éérscht Maal. Dèè Tyni isch aw vill de Ggmeugiger, richtig en Zfridne. Defuur wirt de Hansli oungédouldiger. Ych mouë mi–ch aber aw oum de Chly kumere. Uberhawpt han i fur chouhm méé anders Zyt als fur dië bééde Bouëbli, nàbscht em Houhshalt. Jaa, dië Zyt han i schwèèr gghaa, ound daa sind beuhsi Ggfuël ouhfchoo zwuésche–t em Kourt ound myr."
Ound wider truled de Lydia iri Gédanke–n oum p'Béziëig zou irem Aatrowte, zour Fraag wàg ere Schàidig. Bald schàmt si sych, go fluchte, bald imponiërt ere dèè Maa mit syne Fèèïgkàite, mit sym Gouraaschi glych wider soo, das si neud vo–n em wègg wott. Bald gspuurt si glych wider, das si en neuïme gèèrn hàt, das si en neud wott dère Vonnaa uberlaa. Dië wèèr imstand ound wuur en na gàg de Hinkel ouhfràize. Sy wott deby sy, wott si cheune wéére wo 's neuhtig wuur. Ound dànn g'Chind. T'Lydja trowt si chouhm, sych voorstéle, wië dië e Schàidig ouhfnèèmted. Eub si vom Vatter wègg wétted, wéles wétt bi–n ihmm blybe. Daas macht ere ganz Angscht.
Nou so vill, am Taag drouhf git si ounerwaartet iri Antwort békannt wàg de Schàidig, jétz pleutzli: si blybt doch bim Kourt, laat sych neud schàide. Sy staat zou irer Éhé.
Alerdings wirt 's Zàmelàbe wàge dèm neud àifacher, im Gàgetàil, 's Béwousstsy, das me jétz zàmeblybt, das nuut ànderet, das si "jaa" gsàit hàt ound jétz es "nài" droum schwiriger wuur, macht t'Lydia neud gélassener, ound so passiërt 's halt imer wider, das si t'Nèrve verluurt, so Ouhsbruch, wo–n àifach zvill sind, wànn daas aw niëmer wuur waar haa, èumel neud in ire Chràise.
Si wott wider zou dèm Pastor Thomas gaa. Lang mouës si wèèrwàise, eub si daas hoochgschlosse schwaarzsidige Chlàid wéll aalégge, daas mit em wysse Chràgli ound de vile Chneupfli graad p'Brouscht dourap, oder doch ééner ires grawe Taijèur mit de Bèrnstàibrosche–n ound em Spitzetuëchli uber em Décollté, dèè isch ja neud so–n en strànge. Aber vor em Spiegel verggwusseret si sych glych na, eub èumel t'Schàitle prèzys i de Mitti und scheuhn graad isch. De Pfaarer frèuhgt si dànn ound na vor si ires Aalige cha formuliëre, eub si verwandt séig mit dèm béruëmte Schwyzer Profàsser Chrafft, ound vor si en Antwort ousebringt, faart er wyter; offebaar nimmt er ires lyse Zoucke, ires Zàmezië, wo–n uber 's Gsicht ghouscht isch, als e Pstèuhtigoung: "Bin ich nicht ein Esel, daran habe ich gar nicht gedacht." Er erchlèèrt ere, èr cheuni sych séér gouët voorstéle, wië schwirig 's fur g'Gémaalin vo soo eupper Béruëmtem séig, Vertrowe zou eupper Freumdem cheune finde. Vo syner Syte cheun er sàge, das èr de Hèrr Profàsser blos uber syni Schrifte kàni, das er dië, uberhawpt dèm mouëtige Maa syni Haltig, schétzi ound achti, das er aber zouëversichtli sàge cheuni: "ich bin nicht befangen", èr trowi sych ooni wyteres zouë, de Standpounkt vo de Fraw Profàsser neuïtraal cheune–n aalouëge, ound vor alem iri Aalige ous irer Sicht aalose ound mit ire béspràche. Èr wussi, wië–n es hélls Straale gàg' ousse doch màngisch aw tounkli Schatte wèrffi gàg ine. Sy séig ubrigens ganz fréi, eub si ouf dèè Pschàid abe syni Hulff na wéll in Aasprouch nèè, èr jédefall séig fur si daa. Si muës aw wusse, das si ihmm nou soo vill séli verzéle, wo si sicher séig, das èr daas tèurffi wusse.
En Schlosser wurkt màngmaal ounhàimli, wànn er e verschlossnigi Ture, es verspéérts Chàschtli , wo me lang vergàbis draa oume probiërt ound mit ale Chog vo Schlussel gchlutteret hàt, jétz mit eme Diëtrich ound es paar Handgriff im Nouh ouhfbringt; ound es git Wort, wànn si éérli sind, zmindscht éérli wurked, wo–n euppis wië Zawber a sych hànd, wo denaa en Màntsch, wo schuuch ound àngschtli nuut uber syni Gfuël, uber syni Gédanke wott verraate, Wort, wo dèè Màntsch e dèèwààg zoum réde bringed, das èr sàlber hinedry chouhm cha glawbe, wiëvill er prysggèè hàt. Euppe soo mouës t'Lydia stouhne–n ouf em Hàiwààg vom Paschtor Thomas, wië sy iri Neuht mit irem Maa hàt cheune prysgèè, bésser na, als si sàlber hétt i Wort fasse cheune ooni dèè doch àigetli freumdé Maa.