Kapitel 3 Wàge waas de–r Éhoudi ggfluchtet isch
Wàret em Jissài bén Joussouff Naasrin syn éémaaligé Junger verzéllt, wië–n ihmm syn Màischter en àigenaartige, oundankbaare–n Ouhftraag git, wirt er vo Trouhr ubernaa, er mouë–n ouhfhèure réde.
Dië Fluchtling wànd aber na méé, na prèzysers wusse vom Éhoudi. Grad aw de Symon nimmt's wounder, was dèè éémaalig Junger vo sym éltschte Bruëder verzélli, isch èr ja neud grad gluckli gsy uber dèè Klatsch i Naaserét, wo dise zoum Naachtàil vo synere Zimeréi verouhrsacht hàt. Ander wider wànd wusse, wië Éhoudi's Floucht mit de Chruuzigoung vo sym daamaalige Gourou, em Jissài ben Joussouff, z'touë hég. Dèè Judisché Meunch im Indische Chlooschter chounnt in en Komflikt. Sit er wider Aramèèïsch rédt, drànged sych starchi Erinerige–n a syn Màischter i Galilèèaa fure, verbounde mit starche Ggmuëtsbéwégige. Zoum sych bérouïge, mouë–n er zéérscht Apstand nèè vo–n ale Wunsch ound vo hàillosem Zuug ound sych psine ound naatànke. Dour wyteri Mèditazjon cha–n er i dië inneri Mééresstilli inechoo, wo–n er jétz neuhtig hàt. Gàge dië Fluchtling aber wott er doch aw neud ounheufli sy, ound wië s' en pbàtte hànd, faat de–r Éhoudi droum aa:
„Das yr de Zàmehang versteund, mouëni chli ouhshole. Ych schétze, de Jissài isch vilicht gàg dië viërzgi ggange 1, es isch en hàisse Taag, dië andere Junger ligged am Schatte–n ound mached Siésta, daa nimmt mi de Màischter mit ouf en Spaziërgang dour dië scheuhn Galilèèisch Landschaft. Èr wèèlt de Wààg an en apglàgne–n Oort, wo sicher niëmer–t i Sicht– ound Heuhrwyti sy cha. Daa cheumed myr zwéé a me màchtige–n Euhlbawm verby, àine mit eme hoole Stamm wo glych syni ticke–n Éscht vole Plétter ound Olyvebluëte roundoume wyt ouhsbràitet. „Éhoudi ! Louëg à dèè Bawm, isch dèè neud pràchtig ? Hàsch àcht Platz in em ine ? Staa–n e maal i t'Heuhli vom Bawm !“ Ound wurkli, i cha–n im Euhlbawm drin ouhfràcht staa. Was de Màischter doo sàit, blybt mer im Gédèuhchnis wië–n ypbrànnt: „Ound trotz syre Rysewounde verspricht er Fruchtli, nou so ggraglet, soo rych. Erhébt sych dèè neud wië–n en Furscht uber daas dornige Gstrupp round oum en oume ? Ound glych hàt er muëse Lyde, sys Blouët ound syn Lyb sind zour Naarig worde vo zaalloose houngrige Gscheupf, vo de Wourzle hèèr isch er ouhferstande.“ Mer nàmed de Wààg wider ounder p'Fuëss, ound nach eme Wyli sàit er: „Wèr wott grooss wèrde–n ound euppis wurke–n i dère Wàlt, dèè mouë dour màngi hèrti Pruëffig doure.” Nach eme wytere Stouck Wààg nimmt er 's Gsprèuhch wider ouhf: „Es isch scho soo, Éhoudi, ych ha 's im Chràis vo de Jungere scho aatdeuhnt 2. Dyr sàg is jétz ganz spézjéll. Fur mych chounnt bald scho dië groossi Pruëffig, dië ganz schwèèri Pruëffig ound dië entschàidendi Pruëffig.“ „Hèrr“ sàg i, „waroum sàisch Dou myr daas ounder viër Awge ?“ „Waas tànksch ?“ „Vilicht wottsch mer ouf de Zaa fuule, eub t'Di cheunsch ouf mi verlaa ? „Daas isch es neuhd, ych kàne Di doch. Wië dou sicher ggmèrkt hàsch, gits ounder déne zwèulfe, wo–n i ouhserwèèlt ha zoum Aposchtel 3, en Rangstryt, verschideni hànd sych bi myr oum en heuhche Poschte–n i mym Rych béworbe. 4 Dou sàlber hàsch mi nië oum nuut dèrigs pbàtte. Waroum àigetli neud ?“
„I dym Rych, wànn i richtig verstande ha, wirt dèè noobel, wo syne Nèuhchschte diënet. Dèè isch de Béscht, wo dië andere méé gèrn hàt wéder sych sàlber. Ych schluusse, de Loo séig neud Macht sondern Liëbi.“
„Dou hàsch ràcht. Ound will i wàiss, das dou daas verstande hàsch, bisch dou de richtig Maa. Droum wétt ych dyr e spézjéli Ouhfgaab gèè.“
De Éhoudi wàiss, das syni Landsluut em Jissài gàgenuber kritisch ygstéllt sind, ound zoum neud làtz verstande wèrde, sàit er: „Vilicht cheumed Euï myni Antworte koomisch voor… ounderwurffig. Aber Yr muënd verstaa, dèè Jissài isch en Màntsch gsy, wië's neud grad àine git. Èr hàt àifach so … wië séli sàge, uberzuugend ggwurkt, so … me hàt àifach neud cheune widerspràche. Ound so sàg i: „Hèrr, wànn i's cha, so mach i, was Dou vo mer verlangsch.“ „Ych wuur neud Dych bitte, wànn i neud wusst, das Dou 's chasch.“ Schwygend mached myr zwéé euïse Wààg wyter. De Jissai verzéllt:
“En aarme Hyrt sàit zou sym éltere Soon: ”En wichtige Gleuïbiger chounnt hut ouf Psouëch. Myr lyt séér vill draa, das mer e gouëti Fale mached. Touë Dou euïses Làmmli, Dou wàisch, daas wo vor zwoone Wouche géboore–n isch, touë daas métzge.” Drouhf de Soon: Vatter, grad daas Làmmli han i soo gèèrn, isch es neud es psounders hèèrzigs ? Ound dànn, aw p'Màitli hànd daas Làmmli is Hèèrz ggschlosse. Dië wuured nië bégryffe, wànn ych ire Liëbling métzgeti. Ych wott daas neud teuhde.” Drouhf ruëft de Vatter sym jungere Soon ound git sàbem de–r Ouhftraag. Dèè sàit aw, gèèrn miëch er 's neuhd, aber dànn, Vatters Wounsch muë Béfèèl sy. Ound er touët nach em Vatter sym Gghàiss. Droufabe sàit de Vatter sym zwàite Soon: „Dou bisch myn gouëte Soon, ouf dych cha–n i zéle, aw wànn's der schwèèr fallt. Mit Dyr bin i zfride.“
Chourz nach dèm Glychnis fuërt mi de Jissai an es Plàtzli, wo mer cheund apsitze, gouët verborge hinder eme Gstrupp. „Éhoudi, Dyr gib i–ch e schwirigi ound éérscht na séér oundankbaari Ouhfgaab. I ha mer 's lang uberlàit, ound jétz bin i sicher; es mouës sy, ound Dou bisch dezouë ouhserwèèlt.“ „Wië ggsàit, wànn i fèèig bi, so mach i mys Béscht fur Dych, myn Màischter.“ „Zéérscht zou dère Pruëffig, wo–n ych dedour mouës. Waas tànksch, waas isch dië greuhscht Pruëffig fur en Màntsch, dië allergreuhscht ?“ „Dië allergreuhschti Pruëffig ? … Sym èrgschte Find déémuëtig diëne ? Sys ganze groosse Vermeuge den Aarme vertàile ?“ „Schwèèr isch bàides, hàsch ràcht. Aber ouf syni Aart na greuhsser isch … der àige Tood uberwinde. Ound i dië Pruëffig mouëni gaa, wott i gaa ound gaan i.“ De Jissai schwygt en Momànt, dànn: „Dou wàisch, das ych pitteri Finde ha ounder de Farisèèër ound psounders ounder de Zéloote. Dië sind enttuuscht, will ych neud wott als Méssyas t'Reuhmer zoum Land ouhs jage. Dië Zéloote màined, daas giëng e so ring, wànn Gott dehinder stiëng ound ych wurkli–ch ire Méssyas wèèr. Aber dou wàisch ja, wèr zoum Schwèrt gryfft, chounnt dour 's Schwèrt oum.“
„Sind daas em Jissài syni Wort ?“ frèuhget de Ésra dezwusche. „Fryli, méé wéder àis Maal: ”Wèr zoum Schwèrt gryfft, chounnt dour 's Schwèrt oum.” „Hétte mer daas doo nou ggwusst !“ chlagt de Farisèèer, ound de Ésra faart wyter:
Mit em zwàite Tàil vom Kapitel 3 gaats spèuhter wyter.