„Sind daas em Jissài syni Wort ?“ frèuhget de Ésra dezwusche. „Fryli, méé wéder àis Maal: ”Wèr zoum Schwèrt gryfft, chounnt dour 's Schwèrt oum.” „Hétte mer daas doo nou ggwusst !“ chlagt de Farisèèer, ound de Ésra faart wyter:
„I gheuhre na, wië–n er mer sàit: ”Myr gaats doch neud um t'Macht i Palèschtyna, myr gaat's oum t'Màntsche, oum g'Chraft vom Glawbe, vo de Liëbi ound vo de Hoffnig. Dou hàsch mych gséé Chranki hàile. Dië sind nou hàil worde wàg em Glawbe. Will dië verzwyflete Chranke glawbed, das Gott hinder mer staat, ound will si hoffed, das èr si cha hàile dour mych, ound will ych si gèèrn ha–n in irem Élànd, droum lawffed dië Gglèèmte, ound droum gsénd dië Blinde. Wàisch Dou aw, das i ggsàit ha, ”hébed Euji Finde gèrn, ound cheumed er en Oorfyg uber, so hébed na der ander Bagge–n ane ?” „Es schwirigs Gébott, aber i wàiss es.“ ”Dou hàsch bégriffe, es gaat oum Ggwaltverzicht. Nou soo cha me syni Find' entwaffne.” „Ja, Hèrr“. ”Also, myni Find sind dië éxtrééme Farisèèër. Aber grad dië séled myr jétz hàlffe, das t'Màntsche–n a mych glawbed, a myni Bootschaft vo Liëbi ound Ggwaltverzicht glawbed. Neud nou hut, nài, fur ali Zyte. Fur daas mouë–n ych dour dië Pruëffig doure, ound neud fur t'Zéloote. Ych mouë stèrbe–n ound wider ouhferstaa. – Aber, waas màinsch Dou dezouë ?” Ych staggele–n euppis, soo uberwàltiget bin i doo gsy: „Hani Di ràcht verstande ?“ ”Stèrbe–n ound ouhferstaa.” „Aber, myn Hèrr, wië … i màine, wië màinsch daas ? Als es Glychnis ?“ Ound drouhf richtet sych myn Màischter ouhf, syni Awge straaled, syn Blick macht mer schiër Angscht, ound mit fyrlicher Stimm chounnt dië grandjoos Antwort: ”Ouhferstaa, am dritte Taag nach em Tood wider làbig wèrde, daas isch soo euppis Groosses, soo euppis Erhaabes, daas gaat nou mit Gottes Hulff. Ouhferstaa schluusst jéde Zwyfel a mynere Bootschaft ouhs. Daas hilft na em létschte Sképtiker zoum Glawbe, zoum Glawbe–n a myni Liëbi zou de Màntsche, daas git na em létschte Verzwyflete Hoffnig ouf Réttig. Wàn ych stirb ound ouhferstaa, tèurff aw na de–r élàndischté Sunder ouf Vergàbig hoffe.” „Myn Hèrr, ych ha ja gséé, wië Dou Wounder vollbraacht hàsch, Chranki gghàilt, en Toote widerbélàbt … ych glawbe, das Dou daas chasch, aber … sàlber stèrbe … myr ali stèrbed … aber Dou, scho bald ?“ ”Liëbe Éhoudi, Dou bisch dèè vo myne Jungere wo–n am Béschte bégryffsch, woo dië Zéloote–n ouse wànd. Dou sàlber hàsch ja na imer Kontakt zou pstimte Farisèèër, Dou bisch ja vertrowt mit déne Verhéltnis, wàisch, wië dië tànked, das dië jétz ounbédingt myn Tood wànd. Dou wàisch, das dië myr ouhflouhred, probiërt hànd, mych inelége ound wyter probiëred, myr go Fale stéle. Wànn jé de Momànt chounnt, zoum ene zvoor choo, dànn jétz.” „Hèrr, Jissai, Liëbe, waas séll … waas chan ych … ?“ ”I sàg's namaal. Dou hàsch e schwirigi ound éérscht na séér oundankbaari Ouhfgaab, ound Dou bisch ere ggwachse. I sàg der jétz myn Plaan. Ych laa mi verhafte–n ound vor de Statthalter bringe. P'Farisèèër chlaged mi–ch aa als Aafuërer vo me–n Ouhfstand gàge dië Reuhmischi Psatzig.” „Aber daas glawbt doch niëmer !“ ”Niëmer wo mych kànnt. Aber dou gséésch dànn scho. Ubrigens, falls Dou ràcht haa séttsch ound i fréigglaa wirde, so cheund dië Fanatiker neud wider ouf mi loos. Aber dië sétzed sych doure. Ouf Ouhfstand staat Chruuzigoung. Es isch wichtig, das i prèzys am Ruschttaag gchruuziget wirde, dànn muënd s' mi–ch am glyche Taag abenèè. Fur daas mouësch Dou zou de Farisèèër gaa ound déne sàge, woo si mych verwutsched ound es Zàiche–n abmache, das s' mi–ch erchàned. Fur daas verlangsch 30 Silberdénar. Dië brouhchsch dànn fur mys Graab, aber fur daas han i–ch en andere Plaan. Dèè erchlèèr Der dànn spèuhter”. „Aber …“ ”Jétz los mer zouë, bis i fèrtig bi. Dyr hani ja gsàit, das i z'Ègupte aller Gattig Luut kànnt ha, ounder andere–n aw dèrig ous Indje, wo lééred, wië me sych i verschideschti Trangsse cha versétze. Ych wàiss, wië–n is mit Gottes Hulff aastéle, das i fruë ggnouëg wië tood am Chruuz hange, ooni Pouls, ooni Schnouhf, ound tooteblàich. Dou mouësch dànn nou defuur sorge, das mer dië Reuhmer p'Bài neud bràched, wië s' daas gèèrn mached i dènige Fàll. Fur sààb nimmsch halt dànn vo de Silberdénar sovill 's brouhcht. Daas isch ganz wichtig. Wànn s' mer nàmli p'Bài bràched, isch neud sicher, das myn Plaan ggraatet.” „Hèrr, Jissai ! Myr wirt ganz stourm.“ ”Choumm, mer geund e chli wyter. Es isch gouët, wànn Dou jétz still fur Dych uber ales daas naatànksch.”
Myr zwéé Mane geund wyter dour daas Wàldli, wo bi dère brànige Soune nou wénig Schatte spàndet, ound schwyged es Wyli. „Màischter“ fang i 's Gsprèuhch wider aa. ”Éhoudi, réd nou.” „Hèrr, Jissai, sàg mer, weroum mouë grad ych dych verraate ? Wèèr neud en andere bésser ggàignet ?“ ”Ych ha dië Fraag vo Dyr erwaartet, Éhoudi. I wàiss, das Dou daas neud gèrn ubernimmsch. Wië–n ych myni Pruëffig ouf mi nime, soo isch aw daas dyni Pruëffig. Dou èrntisch Nyd, Oundank ound Hass. Aber tànk, fur waas es gouët isch, das daas euïsem Rych Gottes fursi hilft, neud nou fur hut, fur ali Zyte !” „Daas, jaa, daas bégryff i. Aber, wèèr neud de Saxouss bésser ggàignet, dèè hàt méé Awtoritèèt als ych, dèè cha réde, dèm glawbed dië Farisèèër ééner als myr.“ ”Dou, Éhoudi, bisch de Zouëverlèuhssiger. Es stimmt, de Saxouss cha–n ouhftràtte, er stéllt euppis daar, aber er isch en Dryschuussi. Daa chasch Dou dych scho bésser béhèrrsche.” „Oder wië wèèr's mit em Jonas ? Èr isch Dyn Liëbling, dèè cheunntis doch am béschte.“ ”Dèè hàt mych doch vill z'gèèrn. Syni ubermàchtig Liëbi zouëmer verwirrti doch syni klaare Gédanke. Nài, Éhoudi, Dou àignisch Dych am allerbéschte fur dië schwirigi Ouhfgaab. Ound tànk draa, wànn dou dië Ouhfgaab ubernimmsch, dànn giltsch als de Létscht; aber vergiss neud, grad dànn bisch de–r Éérscht 1.” Nach eme Wyli sàit er na: „Was ych Dyr daa gsàit ha, isch es Gghàimnis. Daas wussed nou myr zwéé; Dou ound ych.“
Jétz hèurt de–r Éhoudi ouhf réde ound briëgget. Es isch em ébe–n all daas Élànd in Sinn choo, all daas Élànd oum t'Hyrichtig vo sym veréérte gàischtliche Fuërer, aber aw dië Verachtig, dèè Nyd ound Hass vo de Jungerschaft. Nach eme Wyli ziët er si zrougg: „Yr muënd mi–ch entschouldige. Sit Jaare ha mi nië méé soo fange laa. Jétz aber sind mer wider Bilder ouhfgstige wo mi ganz tuuf ouhfwuëled. Am Aabig vor de Verhaftig sind myr zwèulf Junger mit em Màischter zàme am Passah–Maal ggsàsse, daa sàit èr, soo wië–n èr 's mer ouhftràit gghaa hàt, ych wuur en verraate. „Mach 's bald, was t'voorhàsch“ sàit er mer na ound wyst droufhy, das i–ch es schwèèrs Schicksal ouf mi nime 2. Droufabe feund myni Mitjunger aa stryte, wèr de Greuhschté sy tèurffi. Ych misch mi neud dry, i wàiss ja, das i mit mym Ouhftraag de létscht Rang ouf mi nime, ound im Rych de–r éérscht verdiëne. Dië andere versteund daas aber neuhd ound vo doo aa plaaged s' mi ound schluussed s' mi–ch ouhs. Glych das i 's ja ggwusst ha hani schwèèr drounder gglitte–n ound aw jétz …“ De Réscht erstickt i me Schlouchzge. Nach eme chourze Wyli fasst si de–r Éhoudi: „Jétz mouë–n i zéérscht go meditiëre, bis i wider by mer sàlber bi.“