LCG005.2 Es gaat wyter mit em 2. Tàil vom Kapitel 5: Schàidig ?
Es isch na chli wyter ggrédt worde, aber bald hànd bàidi dië pynli Sitouazjon liëber meuge–n apschluusse. Nach em Aabigchéér gaat t'Lydia is Bétt. A Schlaaff cha si neud tànke, aber aw neud a fur ound wider e Schàidig, vill méé wourmt si: „Das dèè Kourt hàt zéérscht muëse mit dère von Paryll uber myni Éhé go réde, quaasi ires Yverstàndtnis hole, daas isch scho de Gipfel. – Aber vilicht hàt uberhawpt sy 's em ja gstéckt, wië sy em ja wàiss de Himel scheuhn taa hàt. – Fur sy wirts à neud liëcht sy, daas imer nou zouëlouëge. – Es wirt jétz euppe viër Jaar hèèr sy, daa mèrk i, de Kourt isch nume de Glych, èumel myr gàgenuber. An àim pstimmte–n Aabig, daa chounnt er hài vo me théoloogische Tràffe mit Lutheraner. E so freuhli, so béschwingt, wië–n en verliëbte Guggel. E soo ha–n en scho Jaaré nume–n erlàbt gghaa, er isch gsy wië–n amig z'Losann, ir éérschte Zyt wo mer is kànnt hànd. Aber anderscht, béschwingt schoo, aber neud fur mych, neud myr gàgenuber. Soo euppis mèrkt e Fraw gly, daas touët wéé. Deby bi–n i doo wider in Erwaartig gsy, mit em Peuïli. Ych wàiss neud, waas myr zwài tdànkt hànd; mit eme wytere Chind cheuni me dië Éhé flicke ? Ound em Kourt syni Hoochstimig widerholt sych, jédes Maal nach déne Lutheraner–Tràffe. Wo–n er mer dànn syni neuï Sékrétèèrin voorstéllt, gaat mer es Liëcht ouhf. – Natuurli, als Ordinaarjouss hàt er Aaràcht ouf en àigeni Sékrétèèrin, aber kàn Ground, zoum oum si oume tanze–n ound gourre wië–n en Tuuberich. Isch daas nachane–n es trouhrigs Wouchebétt. Daa wàiss i klaar, mit em Kourt ound myr isch fèrtig. Dèèwààg wirt de Peuïli ganz es psounders Chind fur mych. Aber ébe, daas isch de pitter Tropfe bim Wàchsel nach Ten Hompel. Scho wider zugle nach blos feuïf Jaare. Ound das dië dezwusche choo isch, hàt mer wéé tdaa. – Aber wànn i wott éérli sy, so hàts scho gchlàmmt gghaa in euïser Béziëig, vor er dië Yvonne von Paryll kàneggléért hàt. Hinedry mouë–n i zouëgèè, vilicht hàt muëse e soo euppis choo.“ T'Lydia chéért si–ch im Bétt, deby fallt ere de Ggrouch vom Chussi ouhf: „Dië Chussi tuënd imer na chli gànsele“ tànkt si, „dië sind doch mit déne–n àchte Dawne ggfullt. Han i dië neud i dèm Leinenfurth ergatteret ? moll, bi dère ggmuëtliche ticke Fraw i sàbem spézjéle Làdeli. "echt Gans" sàit si; ound hut schmeucked s' imer na. I dèm Leinenfurth si–mer alerdings à neud lang gsy. Na kàs Jaar, daa chounnt de Kourt scho de–r Ééretokter uber vo Ten Hompel. Ound nach wytere druu Jaare chounnt vo déét es Ordinarjaat. Ych mag em Kourt syn Erfolg sicher goune, ha mi doo scho aw ggfreuït. Aber mit feuïf Chind go zugle, feuïf Chind im Alter vo knapp jèuhrig bis zàni, ound scho wider wègg vo Leinenfurth, ound scho wider in e freumdi Oumgàbig. De Kourt hàt ggfounde, 's wèèr fur p'Familje bésser i Ten Hompel, scho nou finanzjéll, als Ordinaarjouss statt blos als Honoraarprofàsser. Soo vill han i dànn neud gspuurt devoo. Ych glawbe, dië bééde Bouëbe lyded am màischte–n ounder déne Wàchsel. Si verluured iri Klass, iri Gspaane, vor alem hàt jéde–n en Frund i Leinenfurth, ound daa fluussed halt scho Trèène bym Apschyd. Ound i Ten Hompel isch aw ales wider neuji ggsy ound sy wider dië „Neuje“ wo zéérscht emaal ouf p'Proob gstéllt wèrded. Ound dànn na t'Spraach. Z'Leinenfurth hànd sych g'Chind muëse–n a Schrifttuutsch ggweune, ousser–t es paar Luut vom Land rédt déét niëmer Dialàkt. I Ten Hompel hànd màng Chind ounderenand na Platt ggrédt. „Ik maake“, ound aw Wèurter, wo myr neud versteund, hàt me na vill ggheuhrt. Ound euïsi hànd sych aaggweunt ggha, am Schlouss vo me Satz na „géll“ aahànke. Euppis, wo–n im Wéschtfààlische neud imer gouët aachounnt. Ych bi natuurli scho neud bégàischteret gsy, scho wider wàchsle, ound i Ten Hompel si mer ja à wider neud pblibe. – Ound jétz isch es so wyt. De Kourt offeriërt mer e Schàidig ound nimmt ali Schould ouf sych. Imer koràkt, imer moraalisch uberlàge, imer so ysichtig ! Wië myr daas verlàidet isch. Ych séll entschàide. Uberlaat er mer groosszugig. Me cha–n eupper à dèèwààg vertrampe. Aber soo euppis mèrkt doch dèè neuhd, bi–n aler Gschydi neuhd. Èr git sych soo Muë ound wott imer nou 's ràcht ound 's gouët mache, wië–n e Dampfwalze, wo àifach imer graadouhs gaat. – Wànn ych entschàide, so entschàid i–ch aw uber g'Chind. P'Bouëbe muënd doch aw sàge, was s' wànd. Zwaar wèèred s' uberforderet, liëss me s' entschàide, aber aalose mouë me s'. Waas miëch i nach ere Schàidig, woo wuur i làbe, woo g'Chind ? Nach dréine Jaare Poppelsdorf scho wider wàchsle – deby wèèrs glych wider gouët, i t'Schwyz zrougg, fourt ous dèm ounhàimliche Land, wo sych so ggfuurchig verànderet.“ T'Lydia chounnt in es wéérwàise, bald trulet ere de Chopf, ales chounnt ere ounerfreuïli, ousicher ound béàngschtigend voor, bis si erscheupft yschlaafft, ooni iri Yfersoucht bim Name z'nàne. Daas liëss iri Erziëig neud zouë, Yfersoucht passt neud zoum Chrischtsy. Am andere Taag gaat si ouf de Mèèrt. Daa ggraatet si in en Troubel. Ài Daame, korpoulànt mit em blonde Zopf round oum p'Frisour, schimpft uber g'Komounischte, dië verdammte Brandstifter; ound loobt de Fuuhaa, wo àntli douregryffi. Oum dië oume steund allerhand vo Luut, dië màischte klatsched. Schliëssli wirts ere jungere Mèèrtfraw z'bount ound si trowt si z'erinere, das p'Polizéi ouseggfounde hàt, dèè van der Lubbe séig elàige voorggange, ales wysi ouf en "Alleintäterschaft" hy. Dië chounnt aber schlàcht aa. T'Luut béschimpfed si, als liëchtgleuïbig, als Linggi, als Sozi ound Komounischtin, me sétt si yspéére, die Brandstifteri. Daa hàlfed ere anderi Mèèrtfrawe–n in ire gruëne Scheuïbe, es gséét beuhs ouhs, psounders wo–n en groosse schlanke Maa mit Stroohouët ound Staalynschnawz dryhéépet, p'Brandstifter séiged ggwuss Naazi sàlber, daas séig doch déne–n iri Waalpropaganda. T'Lydia mèrkt blos, das daa gstritte wird, dèèwààg truled iri Gédanke–n a Schàidig im Chopf oume, das ire Maa zéérscht mit de Vonnaa druber rédi, das er ouf Béfèèl vo de Mouëtter gghuraate héig, ound si gaat wyter, bégàgnet aber uberaal dère glyche–n Ouhfrégig. Wo si àntli–ch an en Stand chounnt, wo grad Rouë isch, ound wo si sych cha–n ouf iri Ycheuïff konzàntriëre, daa frèuhget prompt p'Vercheuïfferi, wèèr dèè Rychstaag àcht aazundt héig. T'Lydia schuttlet nou raatloos de Chopf, zalt iri Waar ound gaat hàizuë.
Àigetli fèènd t'Lydia daas Làbe–n i Poppelsdoorff mit de Zyt glych na ganz ertrààgli, nou das si halt àifach imer wider ounder dèm Verhéltniss Kourt – Vonnaa lydet, das si dèm wortgwaltige Maa neud wurkli cha sàge, wië 's ere zmouët isch, ound das si dère Vonnaa kàn Voorwourff cha mache, wo neud irer Erziëig, irer chrischtliche Déémouët widersprèèch. Mit andere Worte, imer wider platzt si vor Wouët. Dië zersteuhrerische Wouëtouhsbruch sind de Lydia gaar neud ràcht, si mached ire–n Angscht; jétz psounders, wo de Kourt scho vo Schàidig ggrédt hàt. Aber jé méé si gouëti Voorsàtz fasst, jé méé si probiërt, jé méé si sych zàmenimmt, déschto wéniger cha si sych béhèrrsche, wànn halt wider em Éhémaa sys so schuuli koràkt Verhalte sy bis zoum Hèrzchlopfe ràizt, ire de Schwàiss ousetrouckt ound t'Hitz in Chopf jagt. Wànn si nou wusst, wië wéére. Wànn si nou eupper wusst, wo si cheunnt im Vertrowe druber réde. Aber mit ire Mousyk–Partnerine wétt si neud z'féscht is Détàil gaa, ound ali dië Gàischtliche, wo sy kànnt, sind Ggsinigsgénosse vom Kourt, ound dië wo si neud kànnt, Gàgner. Soo euppertem tèurfft si ouf kàn Fall iri ggmàinsame–n Éhéprobléém verraate. Lang zeuhgeret si 's ouse, aber wo–n emaal g'Gygeri vo–n irem Trio ounder viër Awge–n e Bémèrkig macht, si gsèèch e so bédruckt ouhs, eub si en gghàime Choummer héig, fasst si Mouët ound frèuhgt nach ere vertroweswurdige Fachpèrson. Dië verstàndtnissvoli Fraw git ere ganz bégàischteret en Pastor Ulrich Thomas aa, ire héig er scho séér gouët gghoulffe. Nach wyterem Zeuhgere–n ound eme wytere uble–n Ouhsbrouch màldet sych t'Lydia bi dèm gàischtliche Hèrr aa.
Ounderwàggs zou dèm Pfaarer béreuït si ire Schritt scho schiër. Si wàiss neud, waas si séll sàge. Séll si ihmm verraate, waas fur en béruëmte Maa si hàt ? séll si àifach sàge, si meucht sych bésser cheune béhèrrsche, aber isch en Pfaarer fur soo euppis daa ? T'Rosyna hàt zwaar ggmàint, dèè scho. Séll si zouëgèè, das si dië koràkti Aart, dië uberkoràkti, ounaagryffbaari, schyhàiligi Aart vom Maa neud ouhshalti ? Séll si vo irer Wouët ouf t'Vonnaa, uberhawpt vo dèm koomische Houhshalt réde ? Mit eme Paschtor, wo si neud wàiss, wië dèè gàgenuber de Békànende Chile, gàgenuber em Kourt staat. Ouf kàn Fall wétt si em Maa schade. So entschluusst si sych, ganz allgémàin z'blybe, ound falls daas zou nuutem fuërti, halt wider gaa. Wo si dànn dèm Hèrr Paschtor Thomas gàgenuber staat, isch ales anderscht. Dè Hèrr wurkt junger, als sy sych voorgstéllt hàt, ound glychzytig hàt er euppis ouf ggmuëtlichi Aart léhrerhafts. Sy fuult sych sofort willkoumm by–n em ound syni éérscht Fraag: „Was kann ich für Sie tun ?“ hàt si neud erwaartet ound e chli paff sàit si, si wussi 's neud. Drouf èr: „Sie wissen es nicht. Das ist gut, dann sind wir beide auf dem selben Stand – so werden wir das gemeinsam anpacken müssen.“ Ound nach ere chourze Pawse bittet er si oum es Stichwort. Wo si euppis vo Sàlbschtbéhèrrschig aateuhnt, màint èr: „Dieses Problém haben wir alle“ ound erkoundiget sych, wàge waas si grad zou ihmm chèèm, zou me Pfaarer, ound neud zou me–n Aarzt. Èr séig ere fur daas empfole worde. Drouhf chounnt er in es Doziëre, Èr sàlber lydi ja aw ounder ounbéhèrrschte Ggfuulsouhsbruch ound séig droum bi me–n Aarzt ggsy, eme Profàsser Schoulz. Jétz chèèmed efèng vili Luut zou ihmm, vili, wo–n ounder de Lascht vo éklésjogééne Schouldggfuul schwèèr z'trààge héiged, ound so uberlégg er, eub er àcht na sétt Médizyn stoudiëre, Séélenaarzt wèrde. Wo t'Lydia scho aafèèt zwyfle, was daas séll, frèuhgt er si pleutzli, eub si t'Macht vom Gébàtt kàni ound wië sy tuëg bàtte. Wo–n er „Vaterunser“ gheuhrt, sàit er, euppis Ousswàndigs abelyre bringi nuut, sondern e pèrseuhnlichi Bitt, mit Inbrounscht pbàttet, aber ébe nou–r e Bitt oum euppis wië Entschlouss–chrafft, oum euppis, wo me sàlber muëssti cheune, aber neud wussi wië, nou soo–n e Bitt cheuni Erfolg haa, neud euppe–n e chindischi Bitt, wo anderi Màntsche oder Verhéltniss muëssted en Ànderig anebringe. Es brouhchi màngmaal imer wider daas glyche Gébàtt, als e régelmèuhssigi Uëbig, es brouhchi Gédould bis sych en Erfolg ystéli, ound er doziërt na allerhand, bis er schliëssli réalisiërt, das em dië Fraw nanig cha–n Àinzelhàite–n aavertrowe. Daa ruëmt er ire–n es psounders Gébàtt, àis vo me Muschtiker, Seume hàisst er, ound daas gaat soo: „Gott, gib mir den Mut, zu ändern, was mir möglich ist; die Kraft zu ertragen, was ich nicht ändern kann; und die Einsicht, dass ich erkenne, was ich ändern kann und was nicht.“ Dië zwài hànd na allerhand ggrédt, méé so im allgémàine, ound scho bald verlaat si dië Spràchstound. Daas Gébàtt vom Seume hàt ere–n offebaar yggluuchtet, jédefalls bàttet si daas vo doo aa régelmèuhssig. En Ouhsbound vo hàiterer Gélassehàit wirt si neuhd, aber ires Rouhtli macht emaal e Bémèrkig, 's Muëtti héig scho lang nume so teuïbelet, ound aw anderi stéled féscht, si séig rouïger worde.