LCG003.2 E schlaaffloosi Nacht.
Nach dèm Ruckblick geumer wider a dèè Aabig nach sàbem Gsprèuhch vo Kourt und Lydia im Zàmehang mit em géschtrige Pbsouëch ous Poppelsdorf. Wàret also Vonnaa ound Kourt gàgesytig imer wider neuï entdécked, wië si sych doch glyched i Gàischt, Hèrz ound Séél, ound dië viër éltere Chind a de Schouëlouhfgaabe sind, probiërt t'Lydia sych z'konzàntriëre–n ouf iri Béschàftigoung mit em Houhshalt ound em Peuïli, ound si cheunnt neud sàge, was si devoo méé ablànkt ous em obere Stock; eub Stilli, eub Ggruusch vo sàltenem Stouëlroucke–n ound Schritt oder vo Stimme–n ooni verstàndtlichi Wort. De feuïfjèuhrig Pawl isch am Zàichne–n ound wott sy–re Mouëtter dèè gfuurchig Beuhlimaa zàige, hofft ouf es Loob, aber sy hàt de Chof neuïme–n anderscht ound macht oungédouldig: "ych mouë mi jétz konzàntriëre", bédouhret's aber sofort ound mouë–n jétz ires Bouëbli treuhschte, vor si wyter t'Meuhbel apstawbet.
Schliëssli git's dànn aw fur t'Houhsfraw Fyraabig. T'Lydia lyt im Bétt ound souëcht de Schlaaff, will si am andere Morge fruë ouhf mouës ound ouhsgschlaaffe, wach ound frusch ires Tagwèrch wétt aapacke, aber in irem Chopf tànkts ound tànkts. Wànn daas wénigschtes euppis brèècht, aber es isch imer nou 's glych Liëd, wo–n im Hirni oume–n ound oume lyret: „hétti doch doo ! waroum hani aw neud ! Wàge waas bin i so bleuhd gsy ? Fur waas hani doo blos ?“ Imer wider chounnt ere dèè Aabig voor, doozmaal, wo de Kourt si i sys Stoudiërzimer bittet, ire de Stouël am Tisch fur t'Séélsorg vis–à–vy vo sym Sitz aabuutet, e Chèèrz aazundt ound i p'Mitti stéllt ound mit èrnschtem Gsicht ound psorgter Myne–n aafangt: „Es touët myr làid, muëse z'sàge, das de Zytpounkt choo isch, wo myr zwài zàme–n e schmèèrzlichi Sach muënd mit Psinig ouf Jéésouss Chrischtouss aalouëge–n ound béspràche.“ Amig, wànn dië Erinerig t'Lydia hàimsouëcht, wirts ere wider gschmouëch ound si gspuurt dië schwèèr Lascht im Bouhch, wo–n ere de Schnouhf zàmeschnuërt, prèzys wider soo, wië si doo, scho wàret de–r Ylàitig, gspuurt ghaa hàt, ound 's isch ere jétz wider, si gheuhrti syni Stimm: „Dou kànnsch ja t'Vonnaa, wàisch, si isch doch amig aw i de Bibelfèrje gsy im Gouët vo Troudi ound Max Schoulthéss ouf em Horgebèrg.“ Natuurli hàt t'Lydia dië Yvonne von Paryll gchànnt, natuurli hàt si ggmèrkt gghaa, was zwusche déne bàide loos isch. Si hàt sych aw an iri Verstimige erineret ound wië ounggschickt si dië ouhstrouckt gghaa hàt, aw ooni em Kourt sys: „Sicher hàsch Dou ggmèrkt, das dië Vonnaa théoloogisch ganz ouf myner Linje isch, ound das myr euïs aw souscht gouët versteund.“ Dië éémaalig Chrankeschweuschter hàt ja scho lang em Kourt sys Buro verwaltet ound uberhawpt syni Arbet rédigiërt gghaa, natuurli i ànger Touëchfuëlig. Womugli hàt ja t'Lydia scho vor em Kourt ggspuurt, das er verliëbt isch i dië Yvonne, soo euppis mèrkt e Fraw ja gly. Es wèèr neud neuhtig gsy, das er dèèwààg oum de Bréi oume rédti, wàret dië Chèèrzeflame sys Gsicht zàiget ound bim Flackere–n entstéllt, bis er ouserouckt mit: „Ych gséé nou na ài Leuhsig: t'Vonnaa ziët als Houhsggnossin zou euïs.“ Ouf dèè Satz hy chounnt sych Kourt's Éhéfraw voor, wië wànn de Bode–n ounder ire Fuësse naaliës ound si in es Loch abe sturzti. Waas fur Argoumànt, das er sàbmaal pbraacht hàt ound wië–n er dië sogénannt „Nootleuhsig“ scho in ale Détàil ouhstdànkt ound voorgglàit hàt, daas wàiss t'Lydia nume, wànn si 's doo uberhawpt hàt cheune–n ouhfnèè, soo verdatteret, wië si gsy isch, glych das si àinewààg hàt gséé choo, wië 's halt choo isch. Jétz cheunnt si sych t'Haar ouhsrysse. Doo hétt si muëse standhaft sy, doo hétt si sych muëse wéére. Aber wië ? Neud emaal jétz kànnt si dië richtige Wort. Es isch zoum huule, gàge dèè Profàsser, gàge dèè Pfarrhèrr, wo–n ire Maa isch, gàge dèè mit sym ggléérte Mouhl, mit sym chrischtliche Wortschatz, mit syner nooble, altrouïstische Haltig, gàge dèè hàt si doch kà Schangsse, chounnt si nië ouhf, nië ! nië !“ Wië cheunnt s' em sàge: „tànksch dànn nuut a dyni Fraw ?“ wànn er scho zoum Voorouhs ggsàit hàt: „ych wàiss, wië dyr daas mouës wéé touë, ound es plaaget mi sàlber wië verouckt“. Wië cha si ihmm voorwèrffe: „Isch daas Dyn Dank ?“ wànn er ire sàlber ouhfzéllt, wië séér èr in irer Schould isch. Wië cha si ihnn a sys Verspràche–n i de Chile–n erinere, wànn èr erchlèèrt: „Ych stoudiër mer dië lèngscht Zyt scho myn Chopf ouhs, wië–n ych myni Verpflichtige Dyr gàgenuber cha–n erfule–n ound choume–n àifach nou–r ouf dië Leuhsig, bin aber gèrn paraat, falls Dou en béssere Voorschlaag hàsch“. Wië séll sy ihmm en Voorschlaag mache, wànn èr dèèwààg uberzuugt isch, das er neud nou dère Vonnaa prèzys glych verpflichtet isch wië de Lydia, sondern das èr syner Sàndig als évangélische Théoloog ound Chrischtemàntsch fascht na méé muës naachoo, ound das dises nou zàme mit dère–n Yvonne von Paryll mugli séig. Waas séll sy àifachi Organischtin em Hèr Profàsser entgàgne, wànn dèè ire syni Ggwussesnoot voorhébet ? Dèèwààg hoffnigsloos isch iri Sitouazjon, das si sych veulig hulffloos voorchounnt, euppe wië–n im Zirkouss dië Artischtin, wo–n am Bode lyt ound kàn Moux cha mache, bis dèè màchtig Élifant, wo sorgféltig àin Fouëss oum de–r ander schwèèr apstéllt, uber si ië gstige–n isch. Das dèè Kourt aw imer mouës ràcht haa ! Iri Fuuscht verchrampfed sych, iri Èrm sind ganz aagspannt, de ganz Kèurper, ound ires Hèrz chlopft a p'Brouscht. Wouët isch daa, jaa Wouët ! Dië Wouët isch wië dië vo me Màiteli wo teuïbelet ound neud cha sàge warum. Daas macht ere–n Angscht. Wië màngmaal scho isch si i g'Chouchi go Gschyr verschlaa, wië màngmaal hàt si iri Wouët ouhsgglaa an àim vo–n ire feuïf Chind wàg eme Fèèlerli, wàge nuut ound wider nuut, ound wië schàmt si sych nachane uber iri Wouët, dië Wouët wo si niëmerem cha sàge, wo–n ire niëmer zouëgstaat, will si dië Wouët neud cha bégrunde. Wèm cheunt si sàge: „Ych bi wuëtig, wil i–ch im Ouràcht bi“ ? Wèr séll daas verstaa, wèr cha si verstaa ? Ire Maa, ire–n aatrowt Éhégatte ?“ Ébe dèè verstaat si ja nou z'gouët, ébe–n isch grad èèr e soo vole Verstàndtnis, wo sy is Ouràcht versétzt. Aber dië Wouët isch daa, ound dië packt t'Lydia ound laat si teuïbele ounder de Béttdécki ound trouckt ere–n es Schlouchzge–n ouse, wo si jétz nume zrougghébet. Si laat iri Trèène fluusse, bis si erscheupft vergisst, woo si isch, bis en Aart en Nàbel uber iri Awge sinkt, ound bis si cha–n in Schlaaff versinke mit em Bild vo–n irem sibejèurige–n Aneli, wo so bégàischteret vo de Schouël verzéllt hàt. Am andere Morge verwachet si ous eme Trawm im Ggfuël, si sitzi na a–r Orgle, ound 's isch ere, si hétt muëse en Choraal ab Blatt spile, aber ire Pfaarer héig ere t'Noote wègg ggrisse, ire voorggworffe, dië héig si gstole. Si uberlàit, waas dèè Pfaarer daa wéll, daas séig doch ire Komfirmazjoonspfaarer gsy, bis si ires Schlaaffzimer erchànnt ound wider ganz wach isch.