LCG008.2StroubiZyt
Mer hànd pbrichtet, wië de Kourt Chrafft sych fur e békànnendi Chile–n ysétzt, wo sych vo de nazjonalistische Tuutsche–n évangéélische Chile–n apspaltet ound wië de Hinkel mit em Reuhmpoutsch p'Macht na méé a sych rysst.
Me cha sych voorstéle, das t'Lydia i dère Zyt neud vill gghaa hàt vo–n irem Maa, i dère Zyt, wo ja souscht scho bélaschtet ggnouëg isch mit Ousicherhàit, Zwyfel ound Béfurchtige, woo ouse dië Politische Wandel na fuërid. Aber, hàt si dànn uberhawpt vill gghaa vo–n irem Maa ? Es isch scho mèrkwurdig, was Luut verzéled wo scho lang a de Baanlinje woned, das si de Zouhg nou dànn gheuhrid, wàn er ouhsfallt. Isch es neud euppis èènlis, wà me sych an en Màntsch e soo ggweunt hàt, das er àim fascht nou na wië–n en Schatte voorchounnt, en Màntsch, mit dèm 's schynbaar kài Béziëig git; das àim glych màngs vo sym Choo ound Gaa, vo sym Touë ound Laa éérscht dànn ouhffallt, wànn er neud oume–n isch. Jétz git's Tààg, daa gaat er scho vor 's ràcht taget i t'Ouni ound chounnt éérscht spaat, nach em Ynachte, wider hài. Blybt er daa, so gheuhrt me chouhm en Moux zoum Buro ouhs, ound t'Lydia frèuhgt si bald, eub er na schnouhfi vor louhter stoudiëre. Màngmaal erschynt er neud emaal zoum Àsse, so das t'Lydia es Chind ghàisst, es séll rasch go–n en Kafi is Buro bringe, wil èr gsàit hàt, me séll en neud steuhre, oder spaat nach em z'Nacht gaat er mit de Vonnaa zàme–n i g'Chouchi, wo s' sych euppis z'bysse zàmesouëched. Trifft mer en dànn emaal ir Wonig aa, macht er soo–n e stari Myne, soo entschlosse, vole Sorge, das en chouhm eupper trowt aaréde, ound wànn, so mouë–n er si–ch en Momànt lang psine; soo i Gédanke versounke tounkt er àim. I so me Momànt ertappt si t'Lydia deby, das si en am liëbschte wétt oumaarme, verchusse, will er si so douhret. Màngmaal cheumed Hère vo de Békànntnis–Chile. Dië verschwinded amig grad im Buro ound geund, wië s' choo sind. Màngmaal geund aw ali mit Kourt ound Vonnaa zàme–n ousswèrts go àsse. Es chounnt aw voor, das de Kourt es paar Tààg lang fourt isch; t'Lydia cheunnt neud sàge eub z'Bèrlyn, Maarbourg, Héckehouhse, oder woo souscht. Dànn plaaged si Gédanke, eub er uberhawpt wider oumecheum. Me gheuhrt ja so màngs vo Luut, wo verschwinded, me wàiss neud: ime KaaZètt ? làbed s' na ? – Waas miëch si dànn ? I dèm Poppelsdoorff elài mit de Chind. Dië sind mèrkwurdig touhch i dère Zyt, wo–n àim ja uberhawpt en ounhàimlichi Stimig bédruckt, wië wà me sych muësst dour en Nàbel nèuhch em Abhang zouë voortaschte, oder wië z'Nacht dour en tounkle Wald vole Reuïber. Waas touë ? Blybe, oder i t'Schwyz zrougg ? Wà me nou wusst, waas lawfft, wà me nou wusst, waas touë. Bis jétz hàt imer èr ggsàit waas ound wië, aber fur dië Béspràchige–n ounder viër, màngmaal sàchs Awge findt er chouhm méé Zyt. Gottloob chounnt er ja amig wider hài. Aber e Lèèri blybt àinewààg.
I rouïge Momànte, zoum Byspyl wàret em glétte, stéllt t'Lydia jétz gèrn euppe Raadjo Bèromunschter aa, e Verbindig zour Hàimet, ound lost so chli mit halbem Oor. Àimaal sànded s' e Mousig, wo me fruëner vill gheuhrt hàt, im Tuutsche–n aber sit Jaare nië méé. Deby gspuurt si es àigenaartigs Ggfuul, euppis wië Freuïd, ggmischt mit àngschtlicher Spanig, ound bald stygt ere dië Szééne–n ouhf, wo sy am Aarm vo–n irem Vatter i g'Chile lawft … natuurli, daas isch ja de Hoochsigsmarsch vom Méndelsohn. Daas isch scho en groosse Momànt gsy, sy im Brouhtchlàid, ales schnééwyss, mit de lange Schléppe, wo g'Chind vo–n ere–n éltere Cousyne hétted séle hinedrytrààge, dië hèèrzige Chneupf wo sych yfrig apgmuët hànd, aber doch neud so ganz z'schlaag choo sind. Es chounnt ere ouf 's Maal na màngs in Sinn, dië Luut ous em Profàsser Chrafft sénior syner Verwandtschaft, dië hànd all ouf en Aart euppis neuhblers gghaa, anders als dië vo de Gyger–Syte, si cheunnt neud sàge résèrviërter, fur daas sind s' glych z'frundtli, fascht hèrzli, ouhftràtte. 'S cheumed ere–n aw e so freuhlichi Gsichter in Sinn, 's isch vill gglachet worde, aber vo de Gyger Verwandte vilicht scho oungghàmmter, fràcher, èumel ire Cousin Schaaggi. Es isch es groosses Fàscht gsy, ài Freuïd, aber a ne Béklàmig tuuff drin mag si t'Lydia glych psine vo so me Gffuul wië–n i de Schouël, vor eme Fusik–Éx. Wië isch doch p'Mouëtter Chrafft e so bràit daagstande, in irem gédigene Ggwand, tounkel blawviolétt ound bèèsch, am Hals obe ggschlosse, ouf em stattliche Bouhse–n e rychi ound deby àifachi, fascht stràngi Silberchétti. Dië ganz Erschynig imponiërt méé fyrli–ch als fàschtli mit irem stolze Gsicht; so gluckli, fascht sygesbéwousst isch si de Lydia doo voorchoo, wo si em Paar chounnt cho gratouliëre nach de Chile. Kourt's Mouëtter isch uberhawpt ouf de Syte Chrafft dië dominiërend Pèrson gsy; syn Vatter isch ja 's Jaar vorane gstorbe. Dië grooss ound korpoulànt Fraw mit ire dichte grawe Haar, dèèwààg in en màchtige Ribel zàmepbounde, das ire Chopf na àxtra grooss wurkt, macht scho Ydrouck in irer graade Haltig. Ound daa chounnt de Lydia wider in Sinn, was de Kourt ire vor es paar Meunete trowt hàt sàge: "Es isch doch scho en Fèèler gsy, das myr gghuraate hànd. Momoll; myni Mouëtter hàt dië Éhé wéle." Ound si tànkt zrougg a dië Zyt vo vor em Hoochsig:
"Es hàt euppis, Kourt's Mouëtter hàt oum mi ggworbe, vill méé als èr sàlber. Er macht ales, was me vo me Bruutigam erwaartet, sàb schoo, aber so richtig verliëbt … ? Ound ych ? Ych bi gschmàichlet. Das sych dèè scheuhn, grooss, sàlbschtsicher, gschyd joung Hèr Pfaarer ous ere Profàssoorefamilje oum mych àifachi Organischtin muët, das i vo sy–re Mouëtter sogar so verweunt wirde, jaa, stolz bin i scho gsy. – Das èr mi nou wàg de Mouëtter hàt wéle ? Daas cha doch glych neud sy. Doo hàt dèè Kourt doch wië zouë mer ggsàit, wië–n i–ch em gfali, wië–n èr grad soo–n e sànsybli Fraw brouhchi, wië–n ych àini séig. E sànsybli Fraw ! Grad daas hàt er dànn nume–n ouhsghalte–n a myr. Das ych ouf ales so sànsybel réagiëri. – Aber ych ? Waroum han ych doo jaa ggsàit ? Waas hàt mer dèè gschyd Maa pbraacht ? Feuïf Chind. Moll, dië sind ggfreuït. Aber i hétti cheune–n es ounkompliziërters Làbe haa, allwààg es glucklichers. En Maa, wo fur mych daa isch."
Zoum Gluck hàt t'Lydia aw na héli, sàge mer: verbotte freuhlichi Momànt. T'Rosyna hàt nàmli wider en Tschélischt ggfounde, wo wott mitmache–n im Trio, en Karl Schott. Èr hàt mit syne 25 Jaare cheune naaroucke im Stadtorchéschter, ubrigens will em Jonas syn Platz fréi worde–n isch. Dèè joungé Karl isch àine vo déne blonde Pourschte mit straalig blawe–n Awge, wo mit irem oumbékumerete Schwoung ound irem ggmeugige Làchle, wo–n es néckischs Gruëbli zour Gàltig bringt, àifach euppis Ggwunends ouhsstraaled, glych das si es Bitzli en nayve–n ound màngmaal romantisch vertreuïmte–n Ydrouck hinderleund. Èr chounnt imer tiptop aagglàit, wurkt bégàischteret, vilicht neud so gébildet ound raffiniërt wië de Jonas Louxembourg, aber ou sym Inschtroumànt holt er en scheuhne Toon, nametli bi langsame Sàtz sétzt er séér empfindsam es Vibraato y.
Dië zwoo Mousikerine hànd nàb anderem es Trio vo de Clara Schoumann ystoudiërt gghaa, na mit em Jonas, wo nametli t'Tschélostimm séér gédige–n ousechoo isch. De Karl kànnt daas Stouck na neuhd ound mouës es ab Blatt spile. Deby mouë–n er zouëgèè, ggwussi Partye liggid schlàcht fur sys Instroumànt, èr muësi syni Stimm zéérscht dehàime stoudiëre. 'S nèuhchscht Maal bringt er defuur e Béaarbàitig fur Klaviërtrio mit vo Wesendonck–Lieder vom Wagner. (Er isch verwandt mit dère Familje, wo–n en Mousig–Verlaag fuërt).Vo déne Liëder findt psounders àis Aaklang, wo sych Gyge–n ound Tschélo i so Motyv tàiled, es cheumed ire grad Szééne voor ous "Tristan und Isolde".
De Karl hàt zoum Tàil de glych Hàiwààg wië t'Lydia, ound so ergit's sych, das daas Paar amig nàbenand dour dië paar Straasse lawft, sy mit de Mappe, èr mit em Tschélochaschte. Im Aafang mouës t'Lydia es Théma aaspràche, fur das me neud schwygend nàbenand hèèr lawfft, mit de Zyt tawt de Karl ééner ouhf. Intràssant findt t'Lydia wië dèè Pouhrscht douftet. Vermouëtli brouhcht er es glychs Rasiërwasser wië de Schaaggi, Lydias Cousin ous de Tuutschschwyz. Jédefalls chounnt ere dèè Cousin euppe–n ouf déne Hàiwààg in Sinn, si wusst neud waroum souscht.